اقامتگاه صغیر و محجور همان اقامتگاه ولی یا قیم آنهاست.
تفسیر ماده 1006 قانون مدنی
+ اقامتگاه طفلی که هنوز به سن بلوغ و رشد نرسیده است اجبارا اقامتگاه پدر و جد پدری او و یا اقامتگاه شخص منصوب از طرف یکی از آنان (وصی) و یا کسی است که از طرف دادگاه برای سرپرستی او معین شده است که اصطلاحا قیم نامیده می‌شود.[1]
+ اگر صغیر هم پدر و هم جد پدری داشته باشد که اقامتگاه آنان متمایز باشد، اقامتگاه صغیر محل سکونت اوست و صغیر با هر یک از پدر و جد پدری زندگی کند، اقامتگاه او اقامتگاه صغیر نیز محسوب می‌شود. در این فرض صغیر نمی‌تواند دو اقامتگاه داشته باشد، زیرا اصل، وحدت اقامتگاه است.[1]
منابع
1. صفایی، سید حسین، اشخاص و اموال، ص95-96، انتشارات میزان.