ماده 1273 قانون مدنی

اقرار به نسب در صورتی صحیح است که:

اولا تحقق نسب بر حسب عادت و قانون ممکن باشد،

ثانیا کسی که به نسب او اقرار شده‌ تصدیق کند،

مگر در مورد صغیری که اقرار بر فرزندی او شده به شرط آن که منازعی در بین نباشد.

تفسیر ماده 1273 قانون مدنی

+ اگر کسی اقرار به فرزندی طفلی کند که در زمان زوجیت مادر او با مرد دیگری به دنیا آمده است و بر طبق قاعده فراش به شوهر زن تعلق دارد، اقرار را قانون نافذ نمی‌شمرد، هر چند که مقرله بعد از رسیدن به سن رشد نیز آن را تصدیق کند. زیرا، بر فرض که رابطه نامشروع مقر با مادر طفل اثبات شود، طفل متولد از زنا ملحق به زانی نمی‌شود (ماده ۱۱۶۷ قانون مدنی). استناد به نزدیکی به شبهه نیز ادعایی است که نیاز به اثبات دارد و اقرار مرد به تنهایی تغییری در نسب طفل نمی‌دهد، هر چند که با تصدیق زن همراه باشد.[1]