ماده 143 قانون مدنی

هر کس از اراضی مَوات و مُباحه قسمتی را به قصد تَمَلُک احیاء کند مالک آن قسمت می‌شود.

تفسیر ماده 143 قانون مدنی

+ احیاء کردن، بدون آنکه احیاء‌کننده قصد تملک داشته باشد موجب تملک نمی شود، مثلا هرگاه مسافری به محلی برسد و زمینی را برای مدتی که در آنجا می ماند آباد و گلکاری بنماید مالک آن نمی گردد.

بنابراین تملک اراضی موات ایقاع است و احتیاج به قصد و رضای احیاء‌کننده دارد و شرط آن آبادکردن زمینی است که مورد قصد تملک قرار می گیرد.[1]

+ می‌توان به وکالت یا ولایت و یا فضولی زمینی را برای دیگری احیاء و تملک نمود زیرا خصوصیتی در اراده مالک موجود نیست.[2]