ماده 187 قانون مدنی

عقد ممکن است به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.

تفسیر ماده 187 قانون مدنی

+ مانند عقد کفالت که از جانب کفیل (کسی که تعهد به احضار دیگری کرده است) لازم و نسبت به مکفول‌له (شخصی که احضار شخص ثالثی در مقابل او تعهد شده است) جایز است. [1]

+ مانند عقد رهن که از طرف راهن (رهن دهنده) لازم و از طرف مرتهن (رهن گیرنده) جایز است.

بنابراین کسی که مالی را برای اطمینان خاطر طلبکار به رهن او گذارده و وثیقه‌ی دین او قرار داده است، نمی‌تواند به میل و اراده‌ی خود، عقد رهن را برهم زند. ولی مرتهن می‌تواند از حق خود نسبت به مال مورد رهن صرف نظر کند و با فسخ عقد رهن مال مزبور را به صاحبش برگرداند. در این صورت، دین به صورت عادی و بدون وثیقه باقی خواهد ماند.[1]