ماده 194 قانون مدنی

الفاظ و اشارات و اعمال دیگر که متعاملین به وسیله آن انشاء معامله می‌نمایند باید موافق باشد به نحوی که احد طرفین همان عقدی را‌ قبول کند که طرف دیگر قصد انشاء او را داشته است و الا معامله باطل خواهد بود.

تفسیر ماده 194 قانون مدنی

+ هر یک از طرفین باید قصد انشاء معامله ای را کند که طرف دیگر قصد انشاء آن معامله را می نماید مثلا چنانچه کسی پولی را به قصد قرض به دیگری بدهد دیگری باید آن را به قصد قرض قبول نماید و هرگاه آن را به قصد هبه قبول کند، هیچ یک از دو عقد قرض و هبه منعقد نمی‌شود.[1]

+ به عبارت دیگر، هر یک از طرفین باید همان چیزی را بخواهد که طرف دیگر خواسته است؛ مثلا اگر یک طرف فرضا فروش خانه‌ای را که در شهر تهران دارد اراده کند و طرف دیگر قصد خرید خانه دیگری که در شمیران واقع است داشته باشد، عقدی پدید نخواهد آمد.[2]