ماده 326 قانون مدنی

اگر عِوَضی که مشتری عالم بر غصب، در صورت تلف مبیع، به مالک داده است زیاد بر مقدار ثمن باشد، به مقدار زیاده نمی‌تواند رجوع به‌ بایع کند، ولی نسبت به مقدار ثمن حق رجوع دارد.

تفسیر ماده 326 قانون مدنی

+ فرض کنیم که “الف” مالی را غصب کرده، به “ب” می‌فروشد و “ب” در حین معامله از غصب آگاه است و با علم و اطلاع از آن، مال را می‌خرد. سپس مال مغصوب در دست “ب” تلف می‌شود. در این صورت ممکن است مالک برای مثل یا قیمت به “الف” یا “ب” رجوع نماید. اگر مالک برای مثل یا قیمت مال مغصوب به “الف” (بایع) رجوع کند و جبران خسارت وارده را از او بخواهد “الف” نیز می‌تواند؛ به نوبه خود برای دریافت آنچه پرداخته است به “ب” رجوع کند؛ زیرا مال در دست او تلف شده و ضمان بر عهده وی مستقر گردیده است. اما اگر مالک برای مثل یا قیمت به “ب” رجوع کند، وی حق رجوع به “الف” را ندارد، مگر برای ثمن معامله. حق رجوع برای ثمن بدان جهت به نفع مشتری شناخته شده است که معامله باطل بوده و در معامله باطل عوضین باید به صاحب اصلی آنها برگردد.[1]