ماده 350 قانون مدنی

مبیع ممکن است مفروز باشد یا مشاع یا مقدار معین به طور کلی از شیء متساوی‌الاجزاء و همچنین ممکن است کلی فی‌الذمه باشد.

تفسیر ماده 350 قانون مدنی

+ ماده 350 قانون مدنی مبیع را دو قسم نموده :

الف) عین خارجی و در حکم آن: عین خارجی که آن را عین شخصی و عین معین نیز گویند به چیزی گفته می‌شود که در خارج موجود و بتوان به آن اشاره حسیه نمود مانند آن خانه و آن دو گونی گندم موجود.[1]

+ عین خارجی بر دو قسم است:

1) مفروز: مفروز عبارت است از چیزی که یک نفر بالانحصار مالک آن باشد، مانند خانه‌ای که منحصراً متعلق به محمد است و شریکی در آن ندارد و یا یک اطاق معینی از ساختمانی متعلق به او است و در آن اطاق دیگری شرکت ندارد.

2) مشاع: مشاع عبارت است از چیزی که دو نفر یا بیشتر در آن شریک باشند و سهام هر یک را در خارج نتوان تمیز داد، مثلا خانه‌ای که به ارث به دو پسر می‌رسد و یا دو نفر با پول مشترک خانه‌ای می‌خرند، هر یک به نسبت سهم خود در خانه شریک است و هر قسمت و ذره که از آن خانه در نظر گرفته شود سهمی از آن بطور اشاعه متعلق به یکی و بقیه متعلق به دیگری است.[2]

ب) کلی فی الذمه: کلی فی الذمه که آن را کلی نیز گویند. چنانکه ماده 351 قانون مدنی  تعریف می‌نماید چیزی است که صادق بر افراد عدیده باشد، مانند گندم و آهن که هر یک از مفهوم گندم و آهن دارای افراد بسیاری در خارج است که به هر یک از آن‌ها گندم و آهن گفته می‌شود. تاجر می‌تواند بدون آنکه گندمی داشته باشد، یک صد تن گندم به دیگری بفروشد، پس از انعقاد بیع بایع یک صد تن گندم در ذمه و عهده دارد که باید آن را قبلا تهیه و در موعد مقرر تسلیم مشتری نماید این است که گفته می‌شود کلی فی الذمه.[3]

+ تعریف عین:  اموالی که وجود خارجی داشته و با حس لامسه قابل ادراک باشد، عین نامیده می‌شود.[4]