ماده 363 قانون مدنی

در عقد بیع، وجود خیار فسخ برای مُتَبایِعین، با وجود اجلی برای تسلیم مبیع یا تادیه ثمن، مانع انتقال نمی‌شود. بنابراین، اگر ثمن یا مبیع‌ عین معین بوده و قبل از تسلیم آن احد مُتَعامِلَین مُفَلَّس شود، طرف دیگر حق مطالبه آن عین را خواهد داشت.

تفسیر ماده 363 قانون مدنی

+ مُتَبایِعین: بایع و مشتری

+ مُتَعامِلَین: بایع و مشتری

+مُفَلَّس: ورشکسته

+ مفلس: مُفلِس (از مصدر افلاس) کسی است که بی‌چیز بوده و توانایی پرداخت دیون خود را نداشته باشد. این شخص در صورتی مُفَلَّس (از مصدر تفلیس) نامیده می‌شود که این وضع در وی به حکم دادگاه احراز شده و دادگاه او را از تصرف در اموالش منع کرده باشد.[4]

+ ماده بالا دو امر را متذکر شده است:

1) وجود خیار فسخ: تصریح ماده به آنکه وجود خیار فسخ در عقد بیع مانع از انتقال مبیع به مشتری نمی‌گردد از نظر آن است که وجود خیار در بیع موجب تزلزل عقد می‌گردد و مادام که خیار ساقط نشده بیع مستقر نمی‌شود.

2) وجود اجل برای تسلیم مبیع یا تادیه ثمن: تسلیم مبیع از طرف بایع و تادیه ثمن از طرف مشتری، از الزاماتی می‌باشد که در اثر عقد برای بایع و مشتری حاصل می‌شود و هر یک ملزم است بلافاصله پس از عقد آنچه را که مورد عقد قرار داده به طرف خود تسلیم نماید ولی متعاملین می‌توانند قرار گذارند که تعهد خود را پس از انقضاء مدت معینی انجام دهند.[1]