ماده 787 قانون مدنی

عقد رهن نسبت به مرتهن جایز و نسبت به راهن لازم است و بنابراین، مرتهن می‌تواند هر وقت بخواهد آن را بر هم زند ولی راهن ‌نمی‌تواند، قبل از اینکه دین خود را ادا نماید و یا به نحوی از انحاء قانونی از آن بری شود، رهن را مسترد دارد.

تفسیر ماده 787 قانون مدنی

+ یکی از عقود معینه‌ای که نسبت به یک طرف لازم و نسبت به طرف دیگر جایز است رهن می‌باشد. موجب این امر آن است که رهن وثیقه طلب مرتهن می‌باشد و چنانچه او راضی شود که طلبش بدون وثیقه باشد نمی‌توان او را الزام به داشتن وثیقه نمود  زیرا او منتفع از رهن است ولی راهن مدیون که رهن را برای وثیقه بدهی خود به مرتهن می‌دهد نمی‌تواند مادام که آن را ادا نکرده است به ضرر مرتهن، رهن را مسترد دارد.[1]