عقد رهن (مواد 771 تا 794 قانون مدنی)

تعریف رهن (771)

+ رهن عقدی است که به موجب آن، مدیون مالی را برای وثیقه به داین می‌دهد. ‌

← رهن دهنده را راهن و طرف دیگر را مرتهن می‌گویند.

تعریف ساده‌تر رهن: عقدی را که به موجب آن مال مدیون وثیقه طلب قرار می‌گیرد، رهن می‌نامند.

– راهن: کسی که مالی را گِرو می‌گذارد.

– مرتهن: کسی که مالی را گِرو می‌گیرد.

– مرهون: مالی که به گِرو گذاشته شده است.

← به عنوان مثال:

آپارتمان = مال مرهونه

راهن = بدهکار یا مالک آپارتمان که آپارتمان خود را به خاطر بدهی‌اش گرو گذاشته است.

مرتهن = طلبکار یا وام دهنده

+ مرتهن نسبت به عین مرهونه = حق عینی تبعی دارد.

+ مرتهن نسب به راهن = حق دینی دارد

قبض مال مرهون (772)

نکته: مال مرهون باید به قبض مرتهن یا به تصرف کسی که بین طرفین معین می‌گردد داده شود، ولی استمرار قبض شرط صحت معامله نیست.