ماده 229 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث چهارم: گواهی
گواهی به عنوان دلیل
در مواردی که دلیل اثبات دعوا یا موثر در اثبات آن، گواهی گواهان باشد برابر مواد زیر اقدام می‌گردد.
تفسیر ماده 229 قانون آیین دادرسی مدنی
+ تفاوت است بین موردی که دلیل اثبات دعوی گواهی گواهان باشد و موردی که دلیل موثر در اثبات دعوی گواهی گواهان باشد.
← منظور از عبارت «دلیل اثبات دعوا گواهی گواهان باشد»، آن است که در این موارد شهادت یکی از دلایل اثبات به شمار می‌رود، اما دلیل موثر نیست و باید به این شهادت دلیل دیگری ضمیمه گردد مثلا موردی که شخصی از دیگری ادعای طلب دارد و تنها یک شاهد دارد که در اینجا شاهد دلیل می‌باشد؛ اما دلیل موثر نیست و برای اثر بخشی این دلیل باید دلیل دیگری که قسم باشد ضمیمه گردد.
← بنابراین منظور از عبارت «دلیل موثر در اثبات دعوی گواهی گواهان باشد»، آن است که در این موارد دعوی با اقامه شاهد به تنهایی ثابت می‌شود همچون ولادت، استهلال و عیوب باطنی زنان و رضاع. در این موارد وقتی شهادت به نصاب شرعی رسید دلیل موثر در اثبات محسوب می‌گردد.[1]
منابع
1. مهاجری، علی، مبسوط در آیین دادرسی مدنی، ج2، ص234، انتشارات فکرسازان.