ماده 139 قانون مدنی

حریم، در حکم ملک صاحب حریم است و تَمَلُک و تصرف در آن که مُنافی باشد با آنچه مقصود از حریم است بدون اذن از طرف ‌مالک صحیح نیست و بنابراین کسی نمی‌تواند در حریم چشمه و یا قنات دیگری چاه یا قنات بکند ولی تصرفاتی که موجب تضرر نشود جائز است.

تفسیر ماده 139 قانون مدنی

+ از مفاد ماده 139 قانون مدنی به خوبی برمی‌آید که مبنای ایجاد حریم جلوگیری از تضرر صاحب حق است و با ماده 136 قانون مدنی که حریم را برای کمال انتفاع ضروری می داند منافات ندارد، زیرا نقص در انتفاع نیز ضرر است.[1]

+ موردی که حق حریم مانع از تملک دیگران می‌شود شباهت زیادی به حق مالکیت دارد. زیرا انتفاع از ملکی را به انحصار در اختیار صاحب حریم قرار می‌دهد. ولی، چون در هر حال به تابعیت و به لحاظ مالکیت صاحب آن بر ملک دیگری ایجاد می‌شود، باید آن را نوعی حق ارتفاق خاص دانست، که مالک بر اراضی موات و مباح پیدا می‌کند.[2]