ماده 569 قانون مدنی

مالی که جُعاله برای آن واقع شده است، از وقتی که بدست عامل می‌رسد تا به جاعل رد کند در دست او امانت است.

تفسیر ماده 569 قانون مدنی

+ حکم ماده ۵۶۹ قانون مدنی به ویژه در فرضی مصداق پیدا می‌کند و اهمیت می‌یابد که عامل عقد را فسخ می‌کند در حالی که مال متعلق جعاله نزد او است. در این صورت، باید به مقتضای امانت رفتار کند، وگرنه مسئول زیان ناشی از تقصیر خویش است: برای مثال، اگر موضوع جعاله حمل بار سنگینی در جاده کوهستانی باشد و امین در نیمۀ راه از قبول چنین زحمتی پشیمان شود، نمی‌تواند بار را در کوهستان رها سازد، زیرا امین دلسوز چنین رفتار نمی‌کند.[1]