ماده 1146 قانون مدنی

طلاق خلع آن است که زن، به واسطه کراهتی که از شوهر خود دارد، در مقابل مالی که به شوهر می‌دهد طلاق بگیرد، اعم از اینکه مال‌ مزبور عین مَهر یا معادل آن و یا بیشتر و یا کمتر از مَهر باشد.

تفسیر ماده 1146 قانون مدنی

+ خلع: کلمه خُلع از خَلع، به معنی جدا کردن و کندن، گرفته شده است. زن و شوهر را به منزله لباس یکدیگر دانسته اند، چنانکه در قرآن آمده است که «هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ»(آیه 187 سوره بقره). پس، حدایی زن و شوهر را به کندن لباس تشبیه کرده‌اند و خُلع نامیده اند.[1]

+ طلاق خلع به موردی گفته می‌شود که زن از شوهر نفرتی احساس می‌کند و مالی به عنوان «فدیه» به او می‌دهد و در برابر آن طلاق می‌گیرد. در این مورد نیز جدایی نتیجه طلاقی است که به طور مقید و در برابر گرفتن فدیه انجام گرفته است. به همین جهت نیز مرد نمی‌تواند پیش از رجوع زن به فدیه به طلاق رجوع کند.[1]

+ اگر زن از شوهر کراهت نداشته باشد، به صرف دادن فدیه طلاق خلع واقع نمی‌شود. ولی، چون اثبات این کراهت و تحلیل روانی زن دشوار است و به طور معمول نیز تا زن از شوهر خود کراهت نداشته باشد اقدام به بذل مال در برابر طلاق نمی‌کند، باید گفت که پیشنهاد طلاق خلع یا پذیرفتن آن اماره بر این است که زن از شوهر کراهت دارد و اثبات خلاف این امر به عهده کسی است که بطلان خلع را ادعا می‌کند.[1]