ماده 1199 قانون مدنی

نفقه اولاد بر عهده پدر است؛ پس از فوت پدر یا عدم قدرت او به انفاق به عهده اجداد پدری است با رعایت الاقرب‌‌فالاقرب، در صورت ‌نبودن پدر و اجداد پدری و یا عدم قدرت آن ها نفقه بر عهده مادر است.

هرگاه مادر هم زنده و یا قادر به انفاق نباشد با رعایت الاقرب فالاقرب به عهده اجداد و جدات مادری و جدات پدری واجب‌النفقه است و اگر چند نفر از ‌اجداد و جدات مزبور از حیث درجه اقربیت مساوی باشند نفقه را باید به حصه مساوی تادیه کنند.

تفسیر ماده 1199 قانون مدنی

+ نفقه اولاد به ترتیب به عهده اشخاص زیر است:

1) پدر.

2) جد پدری: هرگاه پدر در قید حیات نبوده یا توانایی انفاق نداشته باشد، نفقه به عهده جد پدری (پدرِ پدر) خواهد بود. اگر هم پدر پدر (جد ادنی) و هم جد پدر (جد اعلی) زنده و قادر به انفاق باشند، نفقه به عهده پدر پدر که نزدیکتر به شخص واجب‌النفقه است می باشد. معنی رعایت الاَقرَب‌ُ فَالاقرب که در ماده 199 قانون مدنی آمده همین است.

3) مادر: در صورت نبودن پدر و اجداد پدری یا عدم قدرت آنان، نفقه در درجه سوم به عهده مادر است.

4) جد و جده مادری و جده پدری: هرگاه ماد رهم فوت کرده یا توانایی دادن نفقه را نداشته باشد، در آخرین مرحله، طبق قانون مدنی، نفقه به عهده جد و جده مادری و جده پدری است که از لحاظ انفاق در یک ردیف هستند. اگر تنها یکی از آنان زنده و یا قادر به انفاق باشد، همه نفقه به عهده او خواهد بود. اما اگر هر سه نفر یا دو نفر از آنان زنده و قادر به نفقه دادن باشند، نفقه را باید به نسبت مساوی تادیه کنند.[1]