ماده 121 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل ششم: امور اتفاقی » مبحث اول: تامین خواسته » 2- اقسام تامین
تامین در قانون
تامین در این قانون عبارت است از توقیف اموال اعم از منقول و غیرمنقول.
تفسیر ماده 121 قانون آیین دادرسی مدنی
+ در حقیقت خواسته‌ای قابل «تامین» است که قابل بازداشت باشد. برای مثال هرگاه خواسته دعوا یک قطع عکس خانوادگی، یک نامه خصوصی یا… باشد اگرچه دعوا غیرمالی است اما صدور قرار تامین خواسته مجاز است؛ زیرا اشیای مزبور قابل بازداشت می‌باشد. اما هرگاه خواسته دعوا الزام به انجام عمل یا منع از امری باشد، صدور قرار تامین خواسته از جمله به همان علت مجاز نمی‌باشد؛ تفاوتی نمی‌نماید که آن امر راجع به مال منقول یا غیر منقول باشد.
بنابراین هرگاه برای مثال خواسته دعوا الزام به انجام تعمیر یک دستگاه خودرو باشد، صدور قرار تامین خواسته ممکن نیست. همچنین برای مثال در دعوای الزام به تنظیم سند رسمی انتقال مال غیرمنقول (و یا منقول)، صدور قرار تامین خواسته مجاز نمی‌باشد زیرا خواسته الزام به انجام امر است که نه قابل اندازه گیری می‌باشد و نه عین معین شمرده می‌شود و خود خواسته مزبور قابل «تامین» (توقیف) نیست.
البته در دعوای مورد بحث برای جلوگیری از نقل و انتقال رسمی مال می‌توان به دستور موقت روی آورد، زیرا به موجب ماده ۳۱۶ دستور موقت می‌تواند دایر بر منع از امری باشد.[1]
منابع
1. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش756، انتشارات دراک.