ماده 1271 قانون مدنی

مُقرٌلَه، اگر به کلی مجهول باشد، اقرار اثری ندارد، و اگر فی‌الجمله معلوم باشد، مثل اقرار برای یکی از دو نفر معین صحیح است.

تفسیر ماده 1271 قانون مدنی

+ هرگاه مقرله به کلی مجهول باشد نمی‌تواند دلیل بر ادعای مدعی قرار گیرد. مثلا هرگاه کسی در دعوایی که اقامه می‌کند مدعی مالکیت فرشی شود که در تصرف خوانده می‌باشد و آن را از او بخواهد، خوانده چنانچه اقرار کند که فرش نزد پدر او امانت بوده است و او فوت کرده و نمی‌داند مال کیست، اقرار مزبور نمی‌تواند مالکیت خواهان را اثبات کند زیرا ممکن است فرش از آن شخص ثالث باشد و نبودن مدعی دیگری غیر از خواهان، نمی‌تواند قرینه مالکیت او گردد.

اما اگر کسی به طرفیت متصرف کتاب خطی، به عنوان مالکیت اقامه دعوی کند و آن را بخواهد و دیگری به عنوان شخص ثالث وارد دعوی شود و او نیز دعوی مالکیت نماید و مطالبه تسلیم آن را کند و متصرف اقرار نماید که کتاب را غصباً متصرف شده و از آن یکی از آن دو نفر است و نمی‌داند متعلق به کدام یک می‌باشد، اقرار مزبور علیه خوانده معتبر است. زیرا به کلی مجهول نمی‌باشد و دادگاه باید رسیدگی به اختلاف بین خواهان و شخص ثالث بنماید و هر یک که مالک تشخیص داده شود حکم به نفع او صادر نماید.[1]