ماده 181 قانون مجازات اسلامی

تعریف عادل

عادل کسی است که در نظر قاضی یا شخصی که بر عدالت وی گواهی می‌دهد، اهل معصیت نباشد.

شهادت شخصی که اشتهار به فِسق داشته باشد، مرتکب گناه کبیره شود یا بر گناه صغیره اصرار داشته باشد، تا احراز تغییر در اعمال او و اطمینان از صلاحیت و عدالت وی، پذیرفته نمی‌شود.

« ماده 182 قانون مجازات اسلامی ماده 180 قانون مجازات اسلامی »

تفسیر ماده 181 قانون مجازات اسلامی

+ عادل کسی است که دارای ملکه عدالت باشد. عادل یکی از اصطلاحات حقوق اسلام است و آن عبارت از مسلمانی که دارای حالت روحی باشد که گرد ارتکاب گناهان کبیره نگردد و اصرار بر ارتکاب گناهان صغیره نداشته باشد، آن حالت را ملکه عدالت گویند.

حسن ظاهر در اشخاص، کاشف از وجود ملکه عدالت در آنها است.

← منظور از حسن ظاهر در شخص، آن است که هرگاه از کسانی که او را می‌شناسند از وضعیت او سوال شود آنها او را مرد درستکار و نیکی بدانند و اظهار دارند که از او عمل زشتی ندیده‌اند.[1]

+ عده‌ای از فقهای امامیه بر آنند که عدالت حسن ظاهر است و اکثر فقها بر آنند که عدالت ملکه نفسانیه است و بعضی مانند صاحب نهایه و راوندی بر آنند که اسلام شهود کافی برای صحت طلاق می‌باشد.[1]