ماده 269 قانون مدنی

وفای به عهد وقتی محقق می‌شود که متعهد چیزی را که می‌دهد مالک و یا ماذون از طرف مالک باشد و شخصا هم اهلیت داشته باشد.

تفسیر ماده 269 قانون مدنی

+ ماذون: اذن (اجازه) داده شده

+ تادیه‌کننده، اعم از اینکه شخص متعهد باشد یا دیگری، باید چیزی را که در مقام ادای دین می‌دهد مالک و یا ماذون از جانب مالک باشد والا وفای به عهد محقق و تعهد ساقط نخواهد شد.

بنابراین اگر تادیه‌کننده مالی را در مقام ادای دین بدهد که نه مالک آن باشد و نه از طرف مالک اذن در ادای آن داشته باشد، صاحب مال می‌تواند استرداد آن را مطالبه کند و نیز متعهدله می‌تواند از قبول آن خودداری نماید و تسلیم مال دیگری را که اشکال قانونی نداشته باشد، بخواهد.[1]

+ تادیه‌کننده باید اهلیت قانونی داشته باشد. این قاعده برای حمایت از محجورین و جلوگیری از تصرفات زیان‌آور آنان مقرر شده است. با وجود این، هرگاه از عدم اهلیت پرداخت‌کننده ضرری به او نرسیده باشد، چنانکه صغیر مبلغی وجه نقد بدهکار بوده و آن را به بستانکار پرداخته باشد، یا مورد تعهد تسلیم عین معینی بوده و محجور بدون اذن ولی خود آن را تسلیم کرده باشد، نباید تادیه را غیرنافذ و یا فاقد اعتبار دانست؛ به ویژه از آن رو که به نظر ما وفای به عهد یک عمل حقوقی نیست، بلکه واقعه حقوقی است و شرط اهلیت برای حفظ حقوق محجور و جلوگیری از زیان اوست و در مثال فوق زیان منتفی است.[2]