ماده 281 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث هفتم: سوگند
لفظ و صیغه سوگند
سوگند باید مطابق قرار دادگاه و با لفظ جلاله (والله – بالله – تالله) یا نام خداوند متعال به سایر زبانها ادا گردد و در صورت نیاز به تغلیظ دادگاه کیفیت ادای آن را از حیث زمان، مکان و الفاظ تعیین می‌نماید. در هر حال فرقی بین مسلمان و غیرمسلمان در ادای سوگند به نام خداوند متعال نخواهد بود. مراتب اتیان سوگند صورت جلسه می‌گردد.
تفسیر ماده 281 قانون آیین دادرسی مدنی
+ هرگاه علت نکول مدعی‌علیه یعنی اعلام خودداری از ادای سوگند به نام خدای تعالی و رد آن به مدعی، باورهای او به سایر نیروهای ماوراءالطبیعه باشد، آیا باز هم باید ناکل شمرده شده و به این علت در معرض محکومیت در دعوا قرار گیرد؟
← باید پذیرفت که نه تنها اصل چهاردم قانون اساسی و مخصوصا آیه مستند و مصرح در آن، چنین ترتیبی را تجویز می‌نماید بلکه چون بخش پایان ماده 16 آیین نامه سوگند مصوب 1321 معتبر شمره می‌شود، اعلام خودداری از ادا کردن سوگند به نام خداوند تعالی و خودداری از رد آن به مدعی و اعلام آمادگی ادای سوگند به نیروی ماوراءالطبیعه‌ای که نزد آنها مقدس است توسط اشخاص یاد شده، نمی‌تواند نکول شمرده شود؛ به ویژه آنکه ماده 1328 مکرر قانون مدنی و تبصره آن می‌تواند دال بر این امر شمرده شود.[1]
دادگاه می‌تواند، نظر به اهمیت موضوع دعوی و شخصیت طرفین و اوضاع و احوال موثر، مقرر دارد که قسم با انجام تشریفات خاص مذهبی یاد شود یا آن را به نحو دیگری تغلیظ نماید.
تبصره – چنانچه کسی که قسم به او متوجه شده تشریفات تغلیظ را قبول نکند و قسم بخورد ناکل محسوب نمی‌شود.
منابع
1. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ص267، انتشارات دراک.