ماده 364 قانون مدنی

در بیع خیاری مالکیت از حین عقد بیع است نه از تاریخ انقضاء خیار و در بیعی که قبض شرط صحت است مثل بیع صَرف، انتقال از حین‌ حصولِ شرط است، نه از حین وقوع بیع.

تفسیر ماده 364 قانون مدنی

+ تصریح ماده بالا به ملکیت مشتری از زمان عقد در بیع خیاری، با انکه در ماده قبل (ماده 363 قانون مدنی) آن را به عبارت دیگر بیان نموده بود، از نظر آن است که استاد حقوقیین شیعه شیخ طوسی بر آن است که در بیع خیاری ملکیت از زمان انقضاء خیار حاصل می‌شود ولی قول مشهور که قانون مدنی پیروی از آن نموده ملکیت را در مورد بیع خیاری مانند بیع مطلق نیز از زمان عقد می‌داند زیرا وجود خیار در عقد، منافات با تملیکی بودن آن ندارد اگر چه ملکیت منتقل الیه مادام که خیار ساقط نشده متزلزل است و کسی که خیار فسخ دارد می‌تواند عقد را بر هم زند و از ادامه آثار آن جلوگیری کند.[1]