ماده 518 قانون مدنی

مُزارعه عقدی است که به موجب آن احد طرفین زمینی را برای مدت معینی به طرف دیگر می‌دهد که آن را زراعت کرده و حاصل را‌ تقسیم کند.

تفسیر ماده 518 قانون مدنی

+ مزارعه مصدر باب مفاعله از زرع می‌باشد و معنی آن کشت کردن دو نفر با یکدگیر است.[1]

+ تعریف مزارعه: معامله‌ای است که، به منظور زراعت و شرکت در محصول، بین مالک زمین یا منافع آن با عامل زرع برای مدت معین انجام می‌شود. حصه مشاع مزارع و عامل از محصول و التزام به تهیه سایر عوامل زرع به تراضی معین خواهد شد.[3]

+ از نظر تحلیل حقوقی، مزارعه شرکتی است بین مالک (مزارع) و زارع (عامل) که از یک طرف انتفاع از زمین و از طرف دیگر کار به عنوان سرمایه گذارده می‌شود و عوامل لازم دیگر را برای کشت یکی از طرفین نیز عهده‌دار می‌گردد و محصولی که به دست می‌آید مانند سود شرکت، به نسبتی که طرفین با یکدیگر قرار می‌دهند بین خود تقسیم می‌کنند.[1]