ماده 635 قانون مدنی

عاریه عقدی است که به موجب آن احد طرفین به طرف دیگر اجازه می‌دهد که از عین مال او مجاناً منتفع شود.

‌عاریه دهنده را مُعیر و عاریه گیرنده را مُستَعیر گویند.

تفسیر ماده 635 قانون مدنی

+ عاریه به معنی عیب و ننگ است و چون عاریه کننده از عاریه خواستن ننگ و عار دارد عقد مزبور را عاریه گویند.[3]

+ تمیز عاریه از سایر عقود:

۱) اجاره و عاریه: اجاره عقدی است معوض و تملیکی، در حالی که عاریه رایگان و مبتنی بر «اذن در انتفاع» است و همین تفاوت باعث می‌شود تا اجاره در زمره عقود لازم و عاریه در شمار عقود جایز درآید. از همینجاست که متساجر می‌تواند منافعی را که تملک کرده است به دیگران انتقال دهد، ولی مستعیر تنها خود می تواند از اباحه استفاده کند.

۲) عاریه و حق انتفاع: تفاوت عاریه و عقودی که سبب ایجاد حق انتفاع می‌شود. مانند عمری و رقبی و سکنی وقف، در این است که از عاریه اذن به وجود می‌آید و از آن‌ها حق؛ پس، عاریه جایز است و آن عقود لازم.

۳) قرض و عاریه: قرض عقدی است تملیکی و شبه معوض، بدین معنی که مورد آن به وام گیرنده تملیک می‌شود تا او مثل آنچه را گرفته است به وام دهنده بازگرداند. ولی، عاریه عقدی است «اذنی_عهدی) و مستعیر باید عین آنچه را به او تسلیم شده است به معیر پس بدهد. به اضافه قرض لازم و عاریه جایز است.

۴) عاریه و اباحه انتفاع: اباحه انتفاع مبتنی بر اذن مالک و در شمار ایقاعات است و می‌تواند ناظر به تلف عین نیز باشد، مانند اباحه خوردنی ها، ولی عاریه در زمره عقود آمده است و تنها ناظر به انتفاعی است که عین مال را از بین ببرد.[1]