ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی

جهات ایراد

در موارد زیر خوانده می‌تواند ضمن پاسخ نسبت به ماهیت دعوا ایراد کند:

1) دادگاه صلاحیت نداشته باشد.

۲) دعوا بین همان اشخاص در همان دادگاه یا دادگاه هم عرض دیگری قبلا اقامه شده و تحت رسیدگی باشد و یا اگر همان دعوا نیست دعوایی باشد که با ادعای خواهان ارتباط کامل دارد.

۳) خواهان به جهتی از جهات قانونی از قبیل صغر، عدم رشد، جنون یا ممنوعیت از تصرف در اموال در نتیجه حکم ورشکستگی، اهلیت قانونی برای اقامه دعوا نداشته باشد.

۴) ادعا متوجه شخص خوانده نباشد.

۵) کسی که به عنوان نمایندگی اقامه دعوا کرده از قبیل وکالت یا ولایت یا قیمومیت و سمت او محرز نباشد.

۶) دعوای طرح شده، سابقا، بین همان اشخاص یا اشخاصی که اصحاب دعوا قائم مقام آنان هستند، رسیدگی شده، نسبت به آن حکم قطعی صادر شده باشد.

۷) دعوا بر فرض ثبوت، اثر قانونی نداشته باشد؛ از قبیل وقف و هبه بدون قبض.

۸) مورد دعوا مشروع نباشد.

۹) دعوا جزمی نبوده، بلکه ظنی یا احتمالی باشد.

۱۰) خواهان در دعوای مطروحه، ذی‌نفع نباشد.

۱۱) دعوا خارج از موعد قانونی اقامه شده باشد.

تفسیر ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی

+ ایراد در لغت، از جمله به مفهوم «خرده گرفتن، بهانه گرفتن و اعتراض کردن» نیز آمده است.[1]

+ تعریف ایراد: ایراد، عبارت است از وسیله‌ای که خوانده، معمولا در جهت ایجاد مانع موقتی یا دائمی بر جریان رسیدگی به دعونای مطروحه و یا بر شکل‌گیری مبازره در اصل و ماهیت حق مورد ادعا، به منظور بازداشتن موقت یا دائم خواهان از پیروزی، به کار می‌گیرد. به عبارت دیگر، طرح ایراد به منزله رد موقتی یا دائمی مبارزه نسبت به اصل و ماهیت حق مورد ادعای رقیب است.

برای مثال خواهان، دعوای بطلان سند اقامه نموده است، خوانده در دفاع، ایراد می‌نماید که دادگاهی که مرجع دادخواست قرار گرفته صالح نیست یا خواهان نفعی در این دعوا ندارد یا سمت شخصی که به نمایندگی از خواهان اقامه دعوا نموده، محرز نیست و … .[1]