ماده 217 قانون آیین دادرسی مدنی

فرجه قانونی برای اظهار انکار و تردید

اظهار تردید یا انکار نسبت به دلایل و اسناد ارائه شده حتی‌الامکان باید تا اولین جلسه دادرسی به عمل آید و چنانچه در جلسه دادرسی منکر شود و یا نسبت به صحت و سقم آن سکوت نماید حسب مورد آثار انکار و سکوت بر او مترتب خواهد شد. در مواردی که رای دادگاه بدون دفاع خوانده صادر می‌شود، خوانده ضمن واخواهی از آن، انکار یا تردید خود را به دادگاه اعلام می‌دارد. نسبت به مدارکی که در مرحله واخواهی مورد استناد واقع می‌شود نیز اظهار تردید یا انکار باید تا اولین جلسه دادرسی به عمل آید.

تفسیر ماده 217 قانون آیین دادرسی مدنی

+ سکوت در این ماده بدین معناست که وقتی شخصی در برابر سند ارائه شده طرف سکوت کرد، در حقیقت انکار و تردیدی نکرده است و دادگاه با سکوت طرف تکلیفی به رسیدگی به اصالت سند دارد نه این که سکوت به معنای قبول مفاد سند از طرف سکوت کننده باشد.[1]

نکات ⇐ فرجه قانونی برای اظهار انکار و تردید

مثال: شخصی به موجب حکم غیابی، به استناد سند عادی که منتسب به خود اوست، در دادگاه عمومی حقوقی شیراز، در دعوای مزاحمت، محکوم می‌شود. در این صورت، ضمن واخواهی، نسبت به آن سند می‌تواند ادعای جعل یا انکار نماید.(ارشد 95)