ماده 149 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل هفتم: تامین دلیل و اظهارنامه » مبحث اول: تامین دلیل
درخواست تامین دلیل
در مواردی که اشخاص ذی‌نفع احتمال دهند که در آینده استفاده از دلایل و مدارک دعوای آنان از قبیل تحقیق محلی و کسب اطلاع از مطلعین و استعلام نظر کارشناسان یا دفاتر تجاری یا استفاده از قرائن و امارات موجود در محل و یا دلایلی که نزد طرف دعوا یا دیگری است، متعذر یا متعسر خواهد شد، می‌توانند از دادگاه درخواست تامین آنها را بنمایند.
مقصود از تامین در این موارد فقط ملاحظه و صورت برداری از اینگونه دلایل است.
تفسیر ماده 149 قانون آیین دادرسی مدنی
+ تامین دلیل به معنای در امنیت قرار دادن دلیل است.[1]
+ درخواست تامین دلیل می تواند کتبی یا شفاهی (ماده 151 قانون آیین دادرسی مدنی)، پیش از اقامه دعوا و یا در «هنگام دادرسی» باشد (ماده 150 قانون آیین دادرسی مدنی).
در خواست تامین دلایل و امارات اکنون در صلاحیت قاضی شورای حل اختلافی است که دلایل و امارات مورد درخواست در حوزه آن واقع است؛ مگر در نقاطی که شورای حل اختلاف تشکیل نشده باشد که در این صورت باید به دادگاه عمومی (حقوقی) محل داده شود.[2]
منابع
1. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش830، انتشارات دراک.
2. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش831، انتشارات دراک.