ماده 188 قانون آیین دادرسی کیفری

صدور دستور منع خروج متهم از کشور

تا هنگامی که به متهم دسترسی حاصل نشده، بازپرس می‌تواند با توجه به اهمیت و ادله وقوع جرم، دستور منع خروج او را از کشور صادر کند. مدت اعتبار این دستور، شش‌ماه و قابل تمدید است.

در صورت حضور متهم در بازپرسی و یا صدور قرار موقوفی، ترک و یا منع تعقیب، ممنوعیت خروج منتفی و مراتب بلافاصله به مراجع مربوط اطلاع داده می‌شود.

در صورتی که مدت مندرج در دستور منع خروج منقضی شود این دستور خود به خود منتفی است و مراجع مربوط نمی‌توانند مانع از خروج شوند.

ماده 189 قانون آیین دادرسی کیفریماده 187 قانون آیین دادرسی کیفری

تفسیر ماده 188 قانون آیین دادرسی کیفری

نکته 1- در قانون، 3 نوع دستور منع خروج از کشور نسبت به متهم پیش بینی شده است:

• قبل از دسترسی به متهم یا مجرم (مواد 188 و 509):

حسب مورد بازپرس یا قاضی، می‌تواند برای تسهیل امکان دستیابی به متهم، در قالب دستور (نه قرار) اقدام به منع خروج از کشور متهم کند که این دستور به متهم ابلاغ نمی شود و قابل اعتراض نیست.

• بعد از دسترسی به متهم یا مجرم (بند ث ماده 247):

بازپرس می‌تواند به منظور حفظ دسترسی به متهم، متناسب با جرم ارتکابی، در قالب قرار نظارت قضائی اقدام به منع خروج از کشور متهم کند که این قرار به متهم ابلاغ و متهم حق اعتراض به آن را دارد.

• ممنوعیت خروج از کشور به عنوان مجازات تکمیلی (بند ح ماده 23 قانون مجازات اسلامی):

در این حالت، ممنوعیت خروج از کشور به عنوان مجازات است و نه دسترسی به متهم.