ماده 239 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث چهارم: گواهی
ممنوعیت ترغیب یا منع از گواهی
دادگاه نمی‌تواند گواه را به ادای گواهی ترغیب یا از آن منع یا او را در کیفیت گواهی راهنمایی یا در بیان مطالب کمک نماید، بلکه فقط مورد گواهی را طرح نموده و او را در بیان مطالب خود آزاد می‌گذارد.
تفسیر ماده 239 قانون آیین دادرسی مدنی
+ ماده ۲۳۹ در مقام بیان ممنوعیت تعتعه شهود است. گفته شده است: «تعتعه در لغت عبارت از آن است که شخص در سخنان طرف قولا مداخله نموده و وی را به مشقت اندازد به نحوی که موجب تردید در سخنانش گردد».[1]
+ ترغیب به ادای گواهی، منع از ادای گواهی، راهنمایی گواه در کیفیت گواهی و کمک به گواه در بیان مطالب مواردی است که قاضی و دادرس از ارتکاب آنها ممنوع شده است.
← اما در صورتی که گواه مطالبی را بیان نماید که هیچ ارتباطی به موضوع شهادت ندارد و قاضی به او متذکر شود اگر در خصوص مورد شهادت مطلبی دارد تنها آن را بیان کند. این تذکر مشمول ممنوعیت مذکور در ماده ۲۲۹ نخواهد بود.[2]
محدودیت در دسترسی کامل به این نوشته
دسترسی کامل به این نوشته برای اعضای ویژه بهاداد در نظر گرفته شده است.
منابع
1. حیاتی، علی عباس، آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق کنونی، ص374، انتشارات میزان.
2. مهاجری، علی، مبسوط در آیین دادرسی مدنی، ج2، ص364، انتشارات فکرسازان.
3. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش195، انتشارات دراک.