اماره عبارت از اوضاع و احوالی است که، به حکم قانون یا در نظر قاضی، دلیل بر امری شناخته می‌شود.
تفسیر ماده 1321 قانون مدنی
+ نقش اساسی اماره، تمیز مدعی و منکر از یکدیگر است و دادرس می‌تواند، بدون این که نیازی به استناد یکی از دو طرف دعوا باشد، از پیش از خود و در هر مرحله‌ای از دادرسی، به آن استناد کند.[1]
منابع
1. کاتوزیان، ناصر، قانون مدنی در نظم حقوق کنونی، م1321، تهران، انتشارات میزان، چاپ شصت‌و‌دوم، 1400.