ماده 1196 قانون مدنی

در روابط بین اَقارب، فقط اقارب نَسَبی در خط عمودی، اعم از صعودی و یا نزولی ملزم به اِنفاق یکدیگرند.

تفسیر ماده 1196 قانون مدنی

+ اقارب نسبی در خط عمودی یا خط مستقیم خویشانی را گویند که بعضی از بعض دیگر به دنیا آمده اند، اعم از اینکه واسطه‌ای در قرابت آن‌ها وجود داشته باشد (مانند جد و نوه) یا قرابت بدون واسطه باشد (مانند پدر و فرزند یا مادر و فرزند). قرابت خط عمودی (مستقیم) یا صعودی و یا نزولی است.

قرابت صعودی خویشاوندی از پایین به بالا و قرابت نزولی خویشاوندی از بالا به پایین است. بنابراین قرابت فرزند با پدر یا قرابت نوه با پدربزرگ صعودی و عکس آن نزولی است و از این لحاظ پسر یا دختر یا نوه شخص اقربای خط نزولی او، و پدر یا مادر یا جد و جده انسان خویشان خط صعودی او محسوب می‌شوند.

خویشانی که از نسل یکدیگر نباشند و به تعبیر دیگر بعضی از آن‌ها از صلب یا بطن بعض دیگر به دنیا نیامده بلکه از نسل شخص ثالثی باشند (مانند برادران و خواهران) اقربای خط اطراف نامیده می‌شوند.[1]