ماده 136 قانون مدنی

حریم، مقداری از اراضی اطراف ملک و قنات و نهر و امثال آن است که برای کمال اِنتِفاع از آن ضرورت دارد.

تفسیر ماده 136 قانون مدنی

+ حریم کلمه ای است عربی و لغتا به معنی منع می باشد.[4]

+ استفاده از غالب املاک مستلزم این است که، زمین اطراف آن به ملکیت دیگری در نیاید، یا دست کم تصرفی در آن نشود که انتفاع از ملک را دشوار یا ناممکن سازد: برای مثال، اگر کسی در زمین موات قناتی احداث کند، برای آنکه بتواند از آبی که حیازت شده است استفاده مطلوب را ببرد، باید آن مقدار از زمین اطراف حلقه چاه ها را که جهت ریختن خاک آنها لازم است، همیشه در اختیار داشته باشد؛ و دیگران نیز نتوانند قنات و چاه دیگر در نزدیکی قنات او حفر کنند. این مقدار از زمین را در اصطلاح «حریم» و حقی را که مالک بر آن دارد «حقِ حریم» می‌نامند. [1]

+ در صورتی که کسی به وسیله احیاء اراضی موات، باغ، منزل، مزرعه، چاه آب و قنات احداث نماید مقداری از اراضی موات که نزدیک آن است و برای کمال انتفاع لازم است به خودی خود حریم آن می شود.[3]