ماده 191 قانون مدنی

عقد محقق می‌شود به قصد انشاء به شرط مقرون بودن به چیزی که دلالت بر قصد کند.

تفسیر ماده 191 قانون مدنی

+ برای تحقق عقد، اراده حقیقی کافی نمی باشد و احتیاج به امر دیگر دارد که دلالت بر قصد انشاء کند و آن را اراده انشائی یا خارجی گویند. بنابراین برای انعقاد عقد باید اراده حقیقی به وسیله اراده انشائی و خارجی اعلام گردد.

مثلا هرگاه دو نفر توافق در امری پیدا نمایند و ایجاد آن را اراده کنند یعنی با رضایت قصد انشاء آن را بنمایند، عقد به وجود نمی آید بلکه برای انعقاد عقد باید قصد انشاء آنها مقرون به چیزی باشد که دلالت بر آن قصد کند.[1]

+ ابراز قصد انشاء یا اراده‌ی ظاهری غیر از اظهار تمایل به انعقاد قرارداد و مذاکرات مقدماتی راجع به شرایط آن است. منظور از ابراز قصد این است که طرفین معامله پس از مذاکرات مقدماتی، با اعلام قصد خود، قرارداد را ایجاد کنند و به عبارت دیگر، قصد انشاء معامله را داشته باشند و آن را اظهار نمایند.

بدیهی است که بدون کاشف و مبرز (چیزی که دلالت بر قصد نماید) معامله کننده نمی تواند طرف دیگر را از قصد خود آگاه سازد و تراضی و توافق طرفین به وجود نخواهد آمد.[1]