ماده 241 قانون مدنی

ممکن است در معامله شرط شود که یکی از متعاملین برای آنچه که به واسطه معامله مشغول‌الذمه می‌شود رهن یا ضامن بدهد.

تفسیر ماده 241 قانون مدنی

+ شرط دادن رهن یا ضامن از اقسام شرط فعل است و پس از معامله مشروط علیه باید مالی را که از حیث ارزش بتوان وثیقه دین قرار داد به رهن گذارد و یا ضامنی که دارای اعتبار کافی باشد معرفی کند تا ضمانت او را بنماید. در صورتی که مشروط علیه عمل به شرط نکند و اجبار او هم ممکن نباشد، مشروط له می‌تواند معامله را بر هم زند.[1]

+ از مصادیق شرط فعل تعهد به دادن رهن یا ضامن برای دین است. ضمانت اجرای این شرط در مواد 242 و 243 قانون مدنی مقرر شده است.[2]