ماده 240 قانون مدنی

اگر بعد از عقد انجام شرط ممتنع شود، یا معلوم شود که حین‌العقد ممتنع بوده است، کسی که شرط بر نفع او شده است اختیار فسخ‌ معامله را خواهد داشت، مگر اینکه امتناع مستند به فعل مشروط‌‌له باشد.

تفسیر ماده 240 قانون مدنی

+ هرگاه طرفین به نامقدور بودن شرط در زمان عقد قرارداد عالم باشند می‌توان گفت قصد جدی به آن نداشته‌اند و از این لحاظ شرط باید باطل و کان‌لم‌یکن محسوب شود، هرچند که بطلان شرط به صحت عقد اصلی لطمه نمی‌زند و حقی هم برای مشروط له ایجاد نمی‌کند. لیکن اگر بعد از وقوع عقد، شرط غیرمقدور گردد، یا بعدا ذی‌نفع آگاهی یابد که شرط در حین عقد غیرمقدور بوده است، این وضع در معامله موثر است، هرچند که آن را باطل نمی‌کند: کسی که شرط به نفع او شده است اختیار فسخ معامله را خواهد داشت.

مثلا اگر تعمیر اتومبیلی ضمن عقد شرط شده باشد و پس از عقد به علت تلف شدن اتومبیل انجام شرط غیرممکن گردد، مشروط‌له می‌تواند قرارداد اصلی را فسخ کند، مگر این که تلف ناشی از فعل مشروط له باشد که در این صورت حق فسخ نخواهد داشت.[1]