ماده 239 قانون مدنی

هرگاه اجبار مشروط علیه برای انجام فعل مشروط ممکن نباشد و فعل مشروط هم از جمله اعمالی نباشد که دیگری بتواند از جانب او‌ واقع سازد طرف مقابل حق فسخ معامله را خواهد داشت.

تفسیر ماده 239 قانون مدنی

+ اگر فعل مشروط قائم به شخص مشروط علیه باشد، یعنی دیگری نتواند آن را بدان‌گونه که مورد نظر بوده انجام دهد، چنانکه موضوع شرط تهیه یک تابلوی نقاشی به وسیله نقاشی زبردست باشد و دیگری از عهده این کار بدان‌گونه که منظور بوده برنیاید، در این صورت، مشروط له حق فسخ معامله را خواهد داشت.[1]

+ فسخ معامله به عنوان آخرین حربه به کار می‌رود: یعنی، در صورتی مشروط له می‌تواند از آن استفاده کند، که اجرای شرط به هیچ وسیله‌ای ممکن نباشد، و او ناگزیر بشود که برای دفع ضرر خود معامله اصلی را برهم زند.[1]