ماده 267 قانون مجازات اسلامی
قانون مجازات اسلامی » کتاب دوم: حدود » بخش دوم: جرایم موجب حد » فصل هفتم: سرقت
تعریف سرقت
سرقت عبارت از ربودن مال متعلق به غیر است.
ماده 268 قانون مجازات اسلامی ماده 266 قانون مجازات اسلامی
تفسیر ماده 267 قانون مجازات اسلامی
+ در تعریف سرقت سه عنصر باید وجود داشته باشد: «ربودن»، «مال» و «تعلق به غیر»:
1) ربودن: رکن اصلی سرقت در حقوق ایران «ربایش» است، که بدون تحقق آن عنصر مادی جرم سرقت به وقوع نخواهد پیوست. لازمه تحقق ربایش، نقل مکان دادن مال از محلی به محل دیگر می‌باشد. بنابراین، سرقت از نظر حقوق ایران تنها در مورد اموال منقول، که قابلیت نقل و انتقال و در نتیجه ربوده شدن را دارند، مصداق پیدا می‌کند. اموالی از قبیل لوله و تیرآهن و در و پنجره، که به دلیل نصب شدن در غیرمنقول در حکم اموال غیرمنقول شده‌اند، نیز پس از جدا شدن منقول گشته و می‌توانند مورد ربایش و سرقت قرار گیرند.[1]
2) مال: موضوع سرقت باید مال باشد. مال آن چیزی (اعم از حیوانات، گیاهان یا اشیاء) است که پرداخت پول یا یک کالای باارزش دیگر در مقابل آن، هم از نظر عرف و هم از نظر شرع، جایز شناخته شود، حتی اگر آن چیز عبارت از «زهرمار» باشد.[2]
3) تعلق به غیر (ملک غیربودن): برای تحقق جرم سرقت باید مال ربوده شده متعلق به غیر (یعنی در مالکیت دیگری) باشد. بنابراین، ربایش اموال بلاصاحب، که در مالکیت کسی قرار ندارند، سرقت محسوب نمی‌‌شود.[3]
اصل ۴۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:
دولت موظف است ثروت‌های ناشی از ربا، غصب، رشوه، اختلاس، سرقت، قمار، سوءاستفاده از موقوفات، سوءاستفاده از مقاطعه‌کاری‌ها و معاملات دولتی، فروش زمین‌های موات و مباحات اصلی، دایر کردن اماکن فساد و سایر موارد غیرمشروع را گرفته و به صاحب حق رد کند و در صورت معلوم نبودن او به بیت‌المال بدهد. این حکم باید با رسیدگی و تحقیق و ثبوت شرعی به وسیله دولت اجرا شود.
منابع
1. صادقی، میرمحمد، جرایم علیه اموال و مالکیت، ص257، انتشارات میزان.
2. صادقی، میرمحمد، جرایم علیه اموال و مالکیت، ص261، انتشارات میزان.
3. صادقی، میرمحمد، جرایم علیه اموال و مالکیت، ص274، انتشارات میزان.