ماده 270 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث هفتم: سوگند
صدور قرار اتیان سوگند
در مواردی که صدور حکم دادگاه منوط به سوگند شرعی می‌باشد، دادگاه به درخواست متقاضی، قرار اتیان سوگند صادر کرده و در آن، موضوع سوگند و شخصی را که باید سوگند یاد کند تعیین می‌نماید.
تفسیر ماده 270 قانون آیین دادرسی مدنی
+ قسم عبارت از گواه قرار دادن خداوند بر صحت گفتار یاد کننده سوگند می‌باشد.
← این است که سوگند جز به نام (الله) و نام های مخصوص دیگر خداوند به هر زبانی که باشد معتبر نخواهد بود.[1]
+ با توجه به ماده ۱۳۳۵ قانون مدنی، کاربرد سوگند در مواردی است که یا ادله دیگری نباشد و یا سایر دلایل ضعیف بوده و سوگند، آن‌ها را تقویت کند. بنابراین جایی که ادله دیگر مانند سند یا شهادت شهود و یا حتی معاینه و تحقیق محلی و کارشناسی مطرح باشد، سوگند مورد ندارد. در مواردی که سوگند باید یاد شود، دادگاه قرار اتیان سوگند می‌دهد و مفاد قرار باید به طرفین ابلاغ گردد.[2]
ماده 649 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات):
هر کس در دعوای حقوقی یا جزایی که قسم متوجه او شده باشد سوگند دروغ یاد نماید به شش ماه تا دو سال حبس محکوم خواهد شد.
منابع
1. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج1، ص271، انتشارات اسلامیه.
2. حیاتی، علی عباس، آیین دادرسی مدنی در نظم حقوق کنونی، ص420، انتشارات میزان.