ماده 390 قانون مدنی
قانون مدنی » جلد اول: در اموال » کتاب دوم: در اسباب تملک » قسمت دوم: در عقود و معاملات و الزامات » باب سوم: در عقود معینه مختلفه » فصل اول: در بیع » مبحث چهارم: در آثار بیع » فقره سوم: در ضمان درک
اگر بعد از قبض ثمن، مبیع کلاً یا جزئاً، مُستَحَق‌لِلغِیر درآید، بایع ضامن است، اگر چه تصریح به ضَمان نشده باشد.
تفسیر ماده 390 قانون مدنی
+ مُستَحَق‌لِلغِیر: متعلق به دیگری
+ معنی درک مبیع: واژه «دَرَک» در لغت به معنی قعر شییء و لُحوق (ضمیمه شدن و تابع گردیدن) آمده است.
ولی در اصطلاح حقوقی، مقصود از دَرَک مَبیع این است که مورد معامله متعلق به شخص دیگری غیر از فروشنده در آید.[2]
+ تعریف ضمان درک: ضمان درک عبارتست از مسئولیت بایع یا مشتری، نسبت به استرداد ثمن یا مبیع، در صورت مستحق‌للغیر درآمدن مبیع یا ثمن. هر چند تصریح به ضمان نشده باشد.
← طبق بند دوم ماده 362 قانون مدنی: عقد بیع، بایع را ضامن درک مبیع و مشتری را ضامن درک ثمن قرار می‌دهد.
پس ضمان بایع در صورت درک مبیع، ناظر به رد ثمن معامله است و بالعکس ضمان مشتری در صورت درک ثمن، ناظر به رد مبیع معامله است.
محدودیت در دسترسی کامل به این نوشته
دسترسی کامل به این نوشته برای اعضای ویژه بهاداد در نظر گرفته شده است.
منابع
1. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج 1، ص 539، تهران، انتشارات اسلامیه.
2. کاتوزیان، ناصر، درس‌هایی از عقود معین، ج1، ش 120، تهران، انتشارات گنج دانش.
3. امامی، سید حسن، حقوق مدنی، ج 1، ص 538، تهران، انتشارات اسلامیه.
4. کاتوزیان، ناصر، قانون مدنی در نظم حقوق کنونی، م390، تهران، انتشارات میزان.