ماده 62 قانون آیین دادرسی مدنی

ترتیب تعیین بهای خواسته

بهای خواسته به ترتیب زیر تعیین می‌شود:

۱- اگر خواسته پول رایج ایران باشد، بهای آن عبارت است از مبلغ مورد مطالبه، و اگر پول خارجی باشد، ارزیابی آن به نرخ رسمی بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران و در تاریخ تقدیم دادخواست بهای خواسته محسوب می‌شود.

۲- در دعوای چند خواهان که هر یک قسمتی از کل را مطالبه می‌نماید بهای خواسته مساوی است با حاصل جمع تمام قسمت‌هایی که مطالبه می‌شود.

۳- در دعاوی راجع به منافع و حقوقی که باید در مواعد معین استیفا و یا پرداخت شود، بهای خواسته عبارت است از حاصل جمع تمام اقساط و منافعی که خواهان خود را ذی حق در مطالبه آن می‌داند.

در صورتی که حق نامبرده محدود به زمان معین نبوده و یا مادام‌العمر باشد بهای خواسته مساوی است با حاصل جمع منافع ده سال یا آنچه را که ظرف ده سال باید استیفا کند.

۴- در دعاوی راجع به اموال، بهای خواسته مبلغی است که خواهان در دادخواست معین کرده و خوانده تا اولین جلسه دادرسی به آن ایراد و یا اعتراض نکرده مگر اینکه قانون ترتیب دیگری معین کرده باشد.

تفسیر ماده 62 قانون آیین دادرسی مدنی

+ اعتراض خوانده به بهای خواسته در صورتی مورد توجه قرار می‌گیرد که:

1) تا اولین جلسه دادرسی عنوان شده باشد.

2) با توجه به ماده 63 و مواد 331 و 67 قانون آیین دادرسی مدنی، در قابلیت تجدیدنظر و در صورت اقتضا در فرجام‌خواهی موثر باشد.

3) خوانده بهای خواسته مورد نظر خود را اعلام کند.[1]