ماده 466 قانون مدنی

اجاره عقدی است که به موجب آن مستاجر مالک منافع عین مستاجره می‌شود.

اجاره دهنده را موجر و اجاره کننده را مستاجر و مورد ‌اجاره را عین مستاجره گویند.

تفسیر ماده 466 قانون مدنی

+ تعریف اجاره: اجاره عبارت است از تملیک منفعت به عوض معلوم. اجاره مانند بیع از عقود تملیکی معوض می‌باشد با این فرق که مورد بیع عین است و مورد اجاره منفعت. ممکن است گفته شود اجاره در حقیقت تسلیط مستاجر بر عین برای انتفاع از آن به عوض معلوم.[1]

+ عقد اجاره: عقدی است که به موجب آن مستاجر، در برابر مالی که به موجر می‌پردازد، برای مدت معین مالک منافع عین مستاجره می‌شود.[2]

+ عقد اجاره دارای سه وصف ممتاز است:

1) عقد تملیکی است

2) عقدی است معوض

3) عقدی است موقت.[2]