اقامتگاه زن شوهردار همان اقامتگاه شوهر است، معذالک زنی که شوهر او اقامتگاه معلومی ندارد و همچنین زنی که با رضایت شوهر خود و یا با اجازه محکمه مسکن علیحده اختیار کرده می‌تواند اقامتگاه شخصی علیحده نیز داشته باشد.
تفسیر ماده 1005 قانون مدنی
+ علیحده: جدا، جداگانه
+ دلیل اینکه قانونگذار اقامتگاه زن شوهردار را همان اقامتگاه شوهر قرار داده این است که طبق قانون مدنی اصولا زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند سکونت نماید (ماده ۱۱۱۴ قانون مدنی)؛ و این منزل که معمولا همان اقامتگاه شوهر است مرکز مهم امور زن به شمار می‌آید. پس طبیعی است که اقامتگاه اجباری زن همان اقامتگاه شوهر باشد.[1]
+ اقامتگاه زن در سه مورد جدا از اقامتگاه شوهر است:
1) در موردی که شوهر اقامتگاه معلومی نداشته باشد؛
2) در موردی که زن، با رضایت شوهر، مسکن جداگانه ای اختیار کرده باشد؛ رضایت شوهر ممکن است به موجب شرط ضمن عقد ازدواج تحصیل شده باشد، یا بر طبق قرارداد دیگری که بین زوجین منعقد شده است.
3) در موردی که زن با اجازه دادگاه مسکن جداگانه ای برگزیده باشد؛ این اجازه هنگامی صادر می شود که سکونت زن در منزل شوهر متضمن ضرر بدنی یا مالی یا شرافتی برای زن باشد (ماده 1115 قانون مدنی).[1]
زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند سکنی نماید مگر آنکه اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد.
اگر بودن زن با شوهر در یک منزل متضمن خوف ضرر بدنی و یا مالی یا شرافتی برای زن باشد زن می‌تواند مسکن علیحده اختیار کند و در صورت ثبوت مظنه ضرر مزبور محکمه حکم بازگشت به منزل شوهر نخواهد داد و مادام که زن در بازگشتن به منزل مزبور معذور است نفقه بر عهده شوهر خواهد بود.
منابع
1. صفایی، سید حسین، اشخاص و اموال، ص94، انتشارات میزان.