ماده 1315 قانون مدنی

شهادت باید از روی قطع و یقین باشد، نه به طور شک و تردید.

تفسیر ماده 1315 قانون مدنی

+ شاهد باید به امری که شهادت می‌دهد یقین داشته باشد و چنانچه از روی ظن و تردید گواهی دهد شهادت او اعتباری ندارد. شاهد باید به وسیله حواس ظاهری خود بر مورد شهادت اطلاع یافته باشد (در صورتی که اطلاع بر امر به وسیله حس بینایی باشد او را شاهد بصری و چنانچه به وسیله حس شنوایی باشد او را شاهد سمعی گویند).

بنابراین کسی که شهادت بر تصرف، غصب، سرقت و اتلاف یا جرح و ضرب می‌دهد باید آن را دیده باشد. این است که باید بر آن بود که شهادت کور نسبت به این امور مسموع نخواهد بود ولی شهادت لال و کر معتبر می‌باشد.[1]