ماده 142 قانون آیین دادرسی مدنی

طرح دعوای متقابل به موجب دادخواست

دعوای متقابل به موجب دادخواست اقامه می‌شود، لیکن دعاوی تهاتر، صلح، فسخ، رد خواسته و امثال آن که برای دفاع از دعوای اصلی اظهار می‌شود، دعوای متقابل محسوب نمی‌شود و نیاز به تقدیم دادخواست جداگانه ندارد.

تفسیر ماده 142 قانون آیین دادرسی مدنی

+ چنانچه اصل و میزان طلب ادعایی خوانده از خواهان دعوا، براساس اسناد غیرقابل انکار، مسلم یا مورد قبول وی بوده و سایر شرایط نیز به همین ترتیب محرز باشد (شرایط مقرر در ماده ۲۹۶ قانون مدنی)، تنها در این صورت، در اجرای ماده ۱۴۲، صرف اظهار تهاتر توسط خوانده در مقام دفاع، کافی بوده و دادگاه ملزم به لحاظ آن در حکم صادره می‌باشد حتی اگر سبب دو دین واحد نباشد.

در نتیجه، نظری که به موجب آن در بحث «تهاتر قضایی» دعوای تهاتر را به طور مطلق، نوعی دفاع در برابر دعوای اصلی دانسته و تقدیم دادخواست را در هر صورت، لازم نمی‌داند و ادعای طلب از سوی خوانده علیه خواهان را دفاع به معنای اخص می‌داند، قابل قبول نمی‌باشد.

در حقیقت، روشن است که چنانچه اصل دین یا میزان آن و حتی سایر شرایط حصول تهاتر قهری مستند به اسناد غیرقابل انکار نبوده و مورد قبول خواهان نیز نباشد، طرح ادعا یا درخواست تهاتر از سوی خوانده که احراز آن مستلزم رسیدگی قضایی به اصل ادعای طلب وی، میزان آن و… می‌باشد، نمی‌تواند در قالب دفاع به معنای اخص مطرح شود و نیاز به دادخواست متقابل دارد.[1]

نکات ⇐ طرح دعوای متقابل به موجب دادخواست