ماده 171 قانون مجازات اسلامی

ارزش اثباتی اقرار

هرگاه متهم اقرار به ارتکاب جرم کند، اقرار وی معتبر است و نوبت به ادله دیگر نمی‌رسد، مگر اینکه با بررسی قاضی رسیدگی کننده قرائن و امارات برخلاف مفاد اقرار باشد که دراین صورت دادگاه، تحقیق و بررسی لازم را انجام می‌دهد و قرائن و امارات مخالف اقرار را در رای ذکر می‌کند.

ماده 172 قانون مجازات اسلامی ماده 170 قانون مجازات اسلامی

تفسیر ماده 171 قانون مجازات اسلامی

+ زیرا متهمی که به جرم ارتکابی اقرار می‌کند، اصل بر صحت اقرار و انتساب جرم به وی می‌باشد. اما گاهی علاوه بر قصد ارتکاب جرم معین انگیزه‌ها ی مختلفی موجب قبول اتهام استناد جرم به مقر می‌شود. انگیزه‌های ارتکاب جرم گاهی ناشی از فداکاری و متغیر و متوع هستند. زیرا انگیزه، نفع یا ذوقی است که مرتکب جرم را به سوی ارتکاب جرم می‌کشاند.

به این ترتیب برای اقرارهای غیرواقعی و پذیرش ارتکاب جرم توسط مقر، قاضی دادگاه مکلف به تحقیق و بررسی است. و به این ترتیب در امور کیفری «اقرار العُقلا علیهم جائز» همیشه کاربرد ندارد و مقام قضایی دادگاه باید به علم و یقین قطعی بر وقوع جرم و انتساب رفتار مجرمانه به مرتکب و با استدلال در حکم برسد. به طوری که قراین و امارات مخالف اقرار مقر باید در رای ذکر شود.[1]