ماده 185 قانون مدنی

عقد لازم آن است که هیچ یک از طرفین معامله حق فسخ آن را نداشته باشد مگر در موارد معینه.

تفسیر ماده 185 قانون مدنی

+ رابطه ای که در اثر عقد لازم پیدا می شود طوری است که هیچ یک از طرفین عقد نمی تواند بدون رضای طرف دیگر آن را بر هم زند. بنابراین آنان به انجام آن چیزی که در عقد تصریح شده ملزم می باشند مگر در موارد معینه قانونی و آن در موردی است که در اثر یکی از خیارات حق فسخ داده شده باشد که در این صورت کسی که حق مزبور به او داده شده می تواند معامله را فسخ نماید.[1]

+ اصل در عقود، لازم بودن آنهاست، یعنی قراردادهایی که اشخاص منعقد می کنند اصولا لازم است و برهم زدن آنها به طور یک جانبه و به میل و اراده‌ی یک طرف مجاز نیست، مگر در مواردی که صریحاً در قانون تجویز شده است. این اصل را در زبان حقوقی اصالة اللزوم یا اصل لزوم گویند.[2]