ماده 186 قانون مدنی

عقد جایز آن است که هر یک از طرفین بتواند هر وقتی بخواهد فسخ کند.

تفسیر ماده 186 قانون مدنی

+ رابطه ای که در اثر عقد جایز ایجاد می شود طوری است که به هر یک از طرفین اجازه می دهد هر زمان بخواهد بدون هیچ علت قانونی آن را بر هم زند. برای فسخ نمودن عقد جایز اراده انحلال کافی است و احتیاج به موافقت طرف یا اعلام به او ندارد.[1]

+ عقودی جایز تلقی می شوند که قانون صریحاً آنها را بدین صفت شناخته باشد و اگر قانونگذار، عقدی را صریحا جایز نشناخته باشد، باید آن را، مطابق اصل لزوم، لازم دانست.[2]

+ عقد جایز را می توان به صورت شرط در ضمن عقد لازمی قرار داد و اثر عقد لازم بر او مترتب ساخت و همچنین است هرگاه یکی از طرفین و یا هر دو آنها در ضمن عقد لازمی عدم فسخ عقد جایز را شرط نمایند. در اینصورت مادام عقد اصلی که شرط ضمن آن شده است باقی باشد مشروط علیه نمی تواند عقد جایز را بر هم بزند ولی به فوت و جنون هر یک از طرفین، عقد جایز مزبور منحل می شود، همچنانکه به سفه در موردی که رشد معتبر است منحل می گردد.[3]