ماده 204 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث دوم: اقرار
اقرار شفاهی و کتبی
اقرار شفاهی است وقتی که حین مذاکره در دادگاه به عمل آید و کتبی است در صورتی که در یکی از اسناد یا لوایحی که به دادگاه تقدیم گردیده اظهار شده باشد.
در اقرار شفاهی، طرفی که می‌خواهد از اقرار طرف دیگر استفاده نماید باید از دادگاه بخواهد که اقرار او در صورت مجلس قید شود.
تفسیر ماده 204 قانون آیین دادرسی مدنی
+ استناد به اقرار شفاهی در دادگاه، حتی در رای دادگاه، در صورتی ممکن است که در صورت مجلس قید شده باشد، زیرا از جمله برداشت و تفسیر دادگاه از اظهارات هر یک از طرفین در مراجع عالی و یا سایر مراجع ذی‌ربط قابل بررسی و ممیزی می‌باشد و در صورتی ممکن است که عین اظهارات آن‌ها در صورت مجلس قید شده باشد.[1]
← البته صرف قید اقرار در صورت مجلس برای اعتبار آن کافی نیست بلکه اقرار کننده باید آن را مهر یا امضا نماید و یا با اثر انگشت خود مفاد صورت مجلس را تصدیق نماید.[2]
ماده 102 قانون آیین دادرسی مدنی:
در موارد زیر عین اظهارات اصحاب دعوا باید نوشته شود:
1) وقتی که بیان یکی از آنان مشتمل بر اقرار باشد.
2) وقتی که یکی از اصحاب دعوا بخواهد از اظهارات طرف دیگر استفاده نماید.
3) در صورتی که دادگاه به جهتی درج عین عبارت را لازم بداند.
منابع
1. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش516، انتشارات دراک.
2. مهاجری، علی، مبسوط در آیین دادرسی مدنی، ج2، ص270، انتشارات فکرسازان.