ماده 205 قانون آیین دادرسی مدنی

عدم پذیرش اقرار وکیل علیه موکل

اقرار وکیل علیه موکل خود نسبت به اموری که قاطع دعوا است پذیرفته نمی‌شود اعم از اینکه اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه به عمل آمده باشد.

تفسیر ماده 205 قانون آیین دادرسی مدنی

+ اقرار تنها امری را اثبات می‌نماید که مقر به آن اِخبار داده است.

بنابراین اگر امر مزبور اصل موضوع ادعای رقیب باشد اقرار قاطع و هرگاه برخی عناصر ادعا را در برگیرد، اقرار غیر قاطع است. اقرار غیرقاطع «اقرار به مقدمات دعوا» نیز خوانده شده است.

برای مثال هرگاه شخص به استناد سندی علیه دیگری اقامه دعوا و به ادعای پرداخت مبلغی، آن را مطالبه کند و خوانده اقرار به گرفتن مبلغ مزبور نماید، اقرار قاطع است و اگر خوانده تنها اقرار به اصالت سند مستند دعوا نماید اقرار غیر قاطع است.

بنابراین اقرار قاطع و غیرقاطع، نباید با اقرار صریح و ضمنمی و یا با اقرار کلی و جزئی اشتباه شود. اقرار قاطع و غیرقاطع ممکن است در دادگاه، در خارج از دادگاه، کتبی، شفاهی، صریح، ضمنی و… باشد.[1]

نکات ⇐ عدم پذیرش اقرار وکیل علیه موکل