ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی
قانون آیین دادرسی مدنی » باب سوم: دادرسی نخستین » فصل دهم: رسیدگی به دلایل » مبحث چهارم: گواهی
تمسک به گواهی
هر یک از طرفین دعوا که متمسک به گواهی شده‌اند، باید گواهان خود را در زمانی که دادگاه تعیین کرده حاضر و معرفی نمایند.
تفسیر ماده 232 قانون آیین دادرسی مدنی
+ ماده ۱۲۸۵ قانون مدنی دلالت بر اعتبار «شهادت‌نامه» دارد که می‌گوید «شهادت‌نامه سند محسوب نمی‌شود و فقط اعتبار شهادت را خواهد داشت».
در عین حال از یک سو به موجب بند ۶ ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی: «… اگر دلیل، گواهی گواه باشد، خواهان باید اسامی و مشخصات و محل اقامت آنان را به طور صحیح معین کند». از سوی دیگر مواد ۲۳۲، ۲۳۵، ۲۳۶ و … قانون آیین دادرسی مدنی صریحا حضور گواه در دادگاه را پیش‌بینی می‌نماید.
بنابراین باید که اعتبار گواهی علی‌القاعده مستلزم حضور گواه در دادگاه است و شهادت‌نامه نمی‌تواند جایگزین آن شود.[1]
منابع
1. شمس، عبدالله، آیین دادرسی مدنی (دوره‌ی پیشرفته)، ج3، ش388، انتشارات دراک.