ماده 129 قانون مدنی

هرگاه سقف واقع مابین عمارت تحتانی و فوقانی خراب شود در صورتی که بین مالک فوقانی و مالک تحتانی موافقت در تجدید بنا‌ حاصل نشود و قرارداد ملزمی سابقاً بین آنها موجود نباشد هر یک از مالکین اگر تبرعاً سقف را تجدید نموده چنانچه با مصالح مشترکه ساخته شده‌ باشد سقف مشترک است و اگر با مصالح مختصه ساخته شده متعلق به بانی خواهد بود.

تفسیر ماده 129 قانون مدنی

+ قانونگذار به هر یک از مالکین اجازه داده است که در صورت خراب شدن سقف مشترک، آن را به هزینه خود و بدون قصد رجوع به مالک دیگر تجدید بنا کند. منتهی اگر تجدید بنا با مصالح مشترک باشد، سقف مشترک است والا ملک اختصاصی کسی خواهد بود که آن را بنا کرده است.

این قاعده را، که مشابه قاعده مندرج در ماده 116 قانون مدنی راجع به دیوار مشترک است، نظر به وحدت ملاک، می توان به تجدید بنای کلیه قسمت های مشترک تعمیم داد. باید اضافه کرد که اگر محل اتصال سقف مشترک باشد، یا از مصالح مشترک استفاده شود، تجدید بنای سقف اصولا به اجازه شریک دیگر نیاز دارد.[1]